بسیاری از شهرداریها و مدیران پروندهشان قوانینی را که قرار است اجرا کنند اشتباه تفسیر میکنند یا نمیدانند، و مشارکت کاربران برای بسیاری واقعیت ندارد. به عبارت دیگر، زندگی بیماران و معلولان به این بستگی دارد که آیا آنها با فرد مناسب در شهرداری مناسب ملاقات کنند یا خیر.
وقتی از هر 10 نفر اقوام 7 نفر احساس میکنند که شهرداری از آنها بهرهبرداری میکند، نشاندهنده این است که شهرداریها بر نقش خود به عنوان یک دستگاه کمکرسان تسلط ندارند. وقتی 70 درصد کامل از معلولان اظهار می کنند که مجبورند زندگی اجتماعی و اوقات فراغت خود را کاهش دهند و به دلیل اینکه ساعات کافی BPA دریافت نمی کنند به انزوا تبعید می شوند، اینها علائم سیستمی است که به شدت بیمار است.
حل و فصل Bettina را با نگرش های بد و عدم برابری در Dagbladet بخوانید!